let the game begin...

Φτάσαμε ξανά εδώ, σε αυτή την όμορφη φάση που λέγεται blogovision και πολύ την κάνω κέφι τη διαδικασία. Για άλλη μια χρονιά άκουσα πολύ μουσική. Αυτό κάνω , αυτό είμαι, όχι τώρα και όχι λόγω blogovision αλλά από παλιά. Φέτος με δυσκόλεψε λίγο παραπάνω η αξιολογική σειρά γιατί πολύ απλά υπήρχαν ένα κάρο δίσκοι που ήταν όλοι ίσοι μεταξύ τους. Ίσοι, όσον αφορά το αποτύπωμα που άφησαν πάνω μου. Και ενώ μπορεί να είχα ψιλοάνετα τους 2-3 πρώτους από εκεί και πέρα επικρατούσε το χάος. Τεσπά σημασία έχει ότι εκεί έξω υπάρχει ένα κάρο μουσική αξιόλογη για τον καθένα μας, διαφορετική και μοναδική. Απλώνεις χέρι, πιάνεις, ασχολείσαι ανταμείβεσαι. Και πριν ξεκινήσουμε με την 20άδα , πάρε καμιά 40άρα δίσκους που παραείναι καλοί για να μην αναφερθούν έστω και λίγο. Χωρίς concept όπως πάντα, χωρίς δεύτερη ματιά όπως πάντα , με κείμενα έτσι όπως τα νιώθω την δεδομένη στιγμή.. let the game begin.

(Στην φωτογραφία απεικονίζονται γιγάντιες σεκοιες που τις βλέπεις και μένεις μαλάκας. Εκεί, στο πάνω μέρος της California , στην λεγόμενη Avenue of Giants. Γιατί έτσι.)

Tony Allen – The source : Ωραίος καθαρός ήχος από τον παλαίμαχο του είδους.

Hell – Hell : συντοπίτης και γειτόνια μαζί με τον Mizmor(περσινός κόλαφος) . one man band και οι δυο , από το Oregon. Εδώ ο μόρτης βγάζει από τους πιο μαύρους σάπιους dooooooom ήχους των τελευταίων χρόνων. Μια πραγματική κόλαση στα ηχεία για ψυχάκια.

Wiegedood - De doden hebben het goed II: δισκάρα σωστή. Straight forward black metal που τα σπάει όλα. All star group που κάνει σωστή σκληρή μουσική.

Jamie Branch – fly or die: πολύ ωραία χροιά, με πολύ όμορφες ιδέες και musicianship.Ένας όμορφος τρομπετίστικος δίσκος από ένα νέο ταλεντάκι με μπρίο και όρεξη. Αναμένω κι άλλα στο μέλλον.

Pharmakon - contact : τυπικά ωραία η δικιά μας, απλά συγκρινόμενο με τα προηγούμενα είναι υποδεέστερο και μάλλον ξαναειπωμένο.                                                                                               

Saal Hardali - Saal Hardali: πολύ ενδιαφέρον άκουσμα , αν είχε βάλει λίγο καλύτερα σε σειρά τις ιδέες του θα ήταν πολύ ψηλότερα στην λίστα. Αφήνει όμως μια πολύ καλή βάση για το μέλλον.

Kiko Dinucci – cortes curtos: αχταρμάς.ένας δελεαστικός αχταρμάς που μπερδεύει τα πάντα αλλά το κάνει με καλλιτεχνικό θράσος και αρχίδια και για αυτό είναι καλός δίσκος.

Otto A Totland – the lost: τυπικός.καθόλου άσχημος απλά το ελάχιστα πιο ανάλαφρο του ύφος σε σχέση με το ντεμπούτο του το κράτησε σε αυτές τις θέσεις.Ισως στο βινύλιο μόλις το παραλάβω να ακουστεί διαφορετικά.

Converge – the dusk in us: είναι καλοί οι καργιόληδες. Τόσα χρόνια να ‘ουμε στο κουρμπέτι και βγάζουν ακόμα πολύ καλούς δίσκους. Μπορεί να έχω αλλάξει κι εγω και αυτοί αλλά ακόμα και στην φάση τους να μην είμαι απόλυτα, κάτι θα βρούν να μου πουν σε κάθε νέο δίσκο τους.

Gas-narkopop: ιδιαίτερος, πολύ όμορφος αν είχε μια πιο μετριασμένη και ισορροπημένη διάρκεια θα ήταν ακόμα καλύτερος γιατί από ένα σημείο και μετά απλά επαναλαμβάνεται και κουράζει.

John Maus - Screen Memories: ωραίος ο μάγκας. Δεν κάνει και τπτ καινούριο σε σχέση με το παραλθόν του αλλά το κάνει ωραία. ακούγεται ωραία σε δρόμο επειδή το λέω εγώ.

Full Of Hell - Trumpeting Ecstasy: οχετός οι μάγκες. Με εξωφυλλάρα και κομμάτια για να σπάσεις το γραφείο με. Λιιιιιγο πιο ουσιαστικοί να’τανε θα μιλάγαμε για δισκάρα.

Tzusing - npnv: οκ, καλή προσπάθεια, αλλά περισσότερη ποικιλία στο mood θα βοηθούσε παραπάνω να μπω κι εγω μέσα στο τριπάκι του.

Melanie De Biasio - Lilies: αγαπημένη. Ζορίστηκα αλλά τελικά την έβγαλα έξω από την εικοσάδα.

Sote- Sacred Horror In Design: ωραίος δίσκος και ιδιαίτερος. Απλά παθαίνει ότι και πολλοί άλλοι του σιναφιού του. Έχει την μαγιά, έχει την διάθεση αλλά σε τελική ανάλυση και εκτέλεση χάνει αρκετούς πόντους καθώς δεν κάνει deliver ακριβώς σε κάποιο στόχο. Όπως και να έχει είναι ένα πολύ ενδιαφέρον άκουσμα

Leprous - malina: παρόλο που γίνανε ποπ, έχουν μέσα τραγουδάρες και μουσικάρες.οποτε γιατί να γκρινιάζουμε ντα για τα ομορφόπαιδα?

Angles 9- Disappeared Behind the Sun: το προηγούμενο μου άρεσε περισσότερο. Παρόμοιος ήχος και εδώ. Big band πνευστών με μπόλικη ψυχεδέλεια και στριγκλιές.

Colin Stetson- All This I Do For Glory: ωραίος. σκοτεινός με έναν υποχθόνιο τρόπο. μπορεί να μην έπιασε κορυφή αλλά όπως και να το κάνουμε είναι μεγάλος δίσκος από έναν μεγάλο καλλιτέχνη.

Kelly Lee Owens – kelly lee owens: κλαμπίδη συναισθηματικά φορτισμένο και πιο έξυπνο από τις βαρετές μπιτάτες παπάρες. Το πάμε? Ναι το πάμε!

Ex Eye – ex eye: αχταρμάς με κράχτες μουσικούς που καταπίνουν ναρκωτικά και ψυχεδελιάζονται. Έχει τις στιγμές του μέσα που σε απογειώνει.και αυτός έχασε 20άδα για λίγο.

Oxbow – thin black duke: παλαίμαχοι αγαπημένοι στην κοσμάρα τους και στις αρχιδάρες τους συνεχίζουν να ωριμάζουν και να γαμάνε όπως πάντα πολύ. Για ιδιαίτερα γούστα.

Saagara - 2: ειμαι sucker για Zimpel. Πέρα όμως από αυτό και εδώ άλλη μια φορά τα σπάει. Ethnic electronic ευκολο τζαζ για το ποπολο που με λίγη τύχη remix-άρετε και παίζετε και σε κλάμπιδι άμα λάχει να ‘ούμ. απίθανος

The Necks - unfold: στρυφνός και μπαρουτοκαπνισμένος αλλά τελικά δεν κατάφερε να ανέβει σε καλύτερες θέσεις.

Arca - arca: Άνετα θα πήγαινε 20άδα. Ο καλύτερος του μέχρι τώρα. Από τους μουσικούς που πάνε τα πράγματα μπροστά εκεί έξω και αξίζει ακόμα και το τελευταίο καλό λόγο που λέγεται για πάρτι του.

Zola Jesus - okovi: δεν είχα ασχοληθεί και ποτέ παρά πολύ αλλά εδώ η κυρία την βλέπει λίγο πιο γκοθού και εμένα μου ακούγεται μια χαρά και μου αρέσει η κοπελίά. ΠΟΠ electro goth για στιγμές χαλάρωσης.

Wolf Eyes - undertow: ισορροπημένοι και ελεγχόμενοι σε σχέση με το παρελθόν , τούτος ο δίσκος είναι πολύ καλός.

Agusa - agusa: prog για το λαό. Πιασάρικο, βρωμάει 70s , εύκολο και ωραίο από μια μουσική που γουστάρει πολύ ο έλληνας.

Eabs - Repetitions (Letters to Krzysztof Komeda): μοντέρνα τζαζ για εκείνους που δεν ακούν τζαζ. Προσεγμένο, με όμορφες στιγμές, θέτει βάσεις για το μέλλον.

Oiseaux Tempete- AL  - AN: όχι το καλύτερο τους αλλά και πάλι είναι ένας καλός δίσκος. συνεχίζουν την μοναχική πορεία τους σε ποιοτικές δουλειές και δυστυχώς δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους.

Big Blood- the daughters union: πως το καταφέρνουν αυτοί και βγάζουν ένα κάρο δίσκους και είναι όλοι τους καλοί μου λες? Το βάζεις με την πεποίθηση ότι θα ακούσεις άλλη μια φορά τα ίδια και αυτοί κάθε φορά σε εκπλήσσουν ευχάριστα. απίθανη μπάντα που τραβάει και αυτή την δική της μοναχική πορεία για τους λίγους εκλεκτούς .

Pigsx7 – feed the rats: ελα, εδώ, το θέλαμε καλύτερο. Έχει όλα τα φόντα αλλά τελικά δεν καταφέρνει να ξεχωρίζει. Το επόμενο θα είναι ακόμα καλύτερο να το δεις…

Onom Agemo and The Disco Jumpers - Liquid Love: uptempo party music για ιντελεκτουέλ πάρτι με ψαγμένους τύπους. Ο δίσκος γαμει, γκρουβάρει ανέλεητα και ενδείκνυται για πολλές ακροάσεις. Ούτε αυτούς τους ξέρει η μάνα τους δυστυχώς.

Wuja Bin Bin- The best planet ever : αχχχ. Αυτός ο δίσκος. θα μπορούσε να είναι ο δίσκος της χρονιάς από τα λίγα δείγματα που έχω ακούσει, αλλά επειδή δεν μπόρεσα να τον βρω πουθενά!!! Τελικά έμεινε εκεί. Αυτοί οι Γιάπωνες δεν μπορούν να βάλουν ένα γαμημένο λινκ να ακούσει ο κοσμάκης την μουσικάρα τους? δλδ έλεος που ζούμε? τι ζούμε? να μην μπορείς να βρεις την μουσική που θες να ακούσεις. Εκεί φτάσαμε.

Casual Nun- psychometric testing by: στονεροψυχεδέλεια ελαφρώς obscureκαι ωραία. Όχι όμως και να τρελαθείς κιολας ντα..

Gnoomes - Tschak:πειραματική ποπ του μέλλοντος. έτσι μου ακούγεται. Και ενώ έχει μέσα κάτι τεράστιες στιγμές έχει δα και πολλές άνισες που το κρατάνε εδώ που είναι.

Vargdod- Brutal Disciplin: δισκάρα και δαύτη που τελικά δεν χώρεσε στα 20. Παγωμένη τέκνο για κορο ή ποτάκι.

Phase Fatale -Redeemer: δισκάρα και δαύτη που τελικά δεν χώρεσε στα 20. Παγωμένη τέκνο για κορο ή ποτάκι ή ναρκωτικούλια.

Group Doueh & Cheveu - Dakhla Sahara Session: απίθανος δίσκος. Τον άκουσα πολύ το καλοκαίρι που τρέχανε τα ζουμνιά οι ιδρώτες από παντού. δυνατά και στα ριπίτ. Ροκ της ερήμου.

Big Brave – Ardor:  Στο τσακ έχασε και αυτό την 20άδα.Πολύ καλός δίσκος, ναι μεν ίδιος με το Au de la το προηγούμενο τους αλλά και πάλι πολύ σωστή συνταγή έχουν βρει οι μάγκες.