Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Manowar -Hail To England




Manowar –Hail To England
1983 – Roadrunner(αρχική έκδοση)
Universal- CD  re-issue του 1997

Πολλά μπορείς να προσάψεις σε αυτή τη μπάντα.
Μισογύνηδες. εθνικόφρονες (για να μην πούμε ψιλό φασίστες),αλαζόνες, εγωκεντρικοί σκατοαμερικάνοι που ακόμα και σήμερα νομίζουν ότι είναι η καλύτερη μπάντα που πέρασε ποτέ από τούτο εδώ το πλανήτη ,ακόμα και αν έχει να βγάλει καλό δίσκο από το 1988 ,τότε που με ένα χιλιάρικο(δραχμούλες) έπαιρνες  10 σουβλάκια καλαμάκια ,μία εξάδα μπύρες  και άραζες στο καναπέ ζαλισμένος, να ακούσεις το σχεδόν αριστούργημα με το μετριόφρων τίτλο «Kings Of Metal».
Είναι από αυτές τις μπάντες που διχάζουν ακόμα και τους μεταλάδες μεταξύ τους.
υπάρχουν εκείνοι που γελάνε μαζί τους και τους θεωρούν παρωχημένους καραγκιόζηδες(εν μέρει έχουν ένα δίκιο) και υπάρχουν και οι «βαμμένοι» που προσκυνάνε σε κάθε τους κίνηση που κάνουν, καλή ή κακή.
Σε όποιο στρατόπεδο και να είσαι, είτε στους μεν ,είτε στους δε , αν έχεις υπάρξει έστω και για ένα 6μηνο της ζωής σου μεταλάς, τότε σίγουρα υπήρξαν στιγμές που είχες τιγκάρει το στέρεο και άκουγες το  «kill with power» και φώναζες μαζί με τον Adams  «die» -«die».Ασχέτως τώρα αν εσύ κατέληξες  να ακούς τις μοντέρνες μπανάλ  φλωριές και γελάς με τις κουρασμένες, τραγελαφικές πλέον φιγούρες που απαρτίζουν τους  Manowar, την δεκαετία των ‘80s αυτοί οι τωρινοί σκατόγεροι, γάμηγαν ανυποψίαστα τρυφερά κωλαράκια και εσύ συμφωνούσες  τότε φωνάζοντας ξανά  «die» -«die» σιάχνοντας την αλα steve harris κόμη σου.
Την πρώτη επαφή ,την θυμάμαι σαν τώρα.
Ανοιξιάτικο μεσημεράκι στο σχολείο,ο Elias έχει επιστρέψει στο Κώστ. το «Hail To England» και εγώ χωρίς να ξέρω περί τίνος πρόκειται το βουτάω από τα χέρια του και με το ζόρι τον καταφέρνω να μου το δανείσει και μένα για κάνα τριάρι μέρες να ακούσω ,το περιβόητο αυτό σι ντί, με το εξωπραγματικό για τα μάτια μου τότε, εξώφυλλο.
Το σι ντι ήταν του μεγάλου αδελφού με την τεράστια , για εκείνα τα χρόνια δισκοθήκη, που φάνταζε τόσο μακρινή για εμάς.Και προφανώς δεν γούσταρε να δανείζει το αδερφάκι του τα σι ντι του στα μανιάουρα φίλους του. Απόλυτα κατανοητό και σεβαστό. Γιατί πολύ απλά για να καταφέρεις να φτιάξεις τότε παρόμοια δισκοθήκη ,έπρεπε να σφίξει ο κώλος σου όσο δεν πάει.
Το σι ντι το έβαλα να παίξει κατευθείαν κάνοντας ταυτόχρονα άλλα πράγματα, μέχρι που απορροφημένος και ολίγον τι ζαλισμένος απόρησα για το τι ακριβώς άκουσα μόλις τώρα, όταν αυτό τελείωσε.Είχα μείνει αποσβολωμένος. Σαν να ξυπνήσεις μια μέρα και να δεις το πέος σου να έχει μεγαλώσει άλλους 5 πόντους. Θα μείνεις μαλάκας  ε?Αλλά πολύ εύκολα θα το αποδεχτείς σιωπηλά και με το χαμόγελο στο στόμα κοιτώντας το απορημένος θα ξυπνήσεις άλλος άνθρωπος.
Κάπως έτσι ένιωσα κι εγώ.Εκείνη την γαμημένα όμορφη ευφορία που νιώθεις μόνο στην εφηβεία ,κάτι σαν φυσικό τριπάρισμα με ουσίες που εκκρίνει ο εγκέφαλος αβέρτα.
Το σι ντι το άργησα λίγο να το επιστρέψω με το Κώστ. να γκρινιάζει δικαιολογημένα αλλά πολύ  γρήγορα πήγα και το αγόρασα κι εγώ για  να το έχω δικό μου.Απο το όμορφο Encore(έξτρα τρίβια για τα πατρινόπουλα) που «έφυγε» ακλαφούνητο πολύ νωρίς .Τιμή δεν θυμάμαι αλλά έχω την υποψία ότι αυτές οι επανεκδόσεις των Manowar ήταν υποτίθεται σε nice price.Ξέρεις εκείνο το γαμημένα ενοχλητικό κίτρινο αυτοκόλλητο με το λευκό θαυμαστικό που έκρυβε το μισό εξώφυλλο. Κοροϊδία μέσα στην μάπα μας.Με 3.900 δρχ το σι ντι.Και εμείς εδώ το λέγαμε nice price.(πούτσες πραις).
Το έλιωσα, το άκουγα όλη την ώρα σε ένα ατελείωτο συνεχόμενο repeat.Από εκεί συνέχισα και στα υπόλοιπα δισκάκια τους.Με τα οποία επισφράγισα και την μεγάλη μου αγάπη προς την μπάντα.
Ευτυχώς για μένα ,ποτέ δεν έδινα μεγάλη σημασία στους στίχους των Manowar ,έβλεπα από μικρός κιόλας που ήμουν ότι λίγο να προσπαθήσεις να εμβαθύνεις τότε αυτό σήμαινε ότι  Manowar =τζιζ. Όλες αυτές οι επικές φανφάρες  από το ένα αυτί έμπαιναν και από το άλλο έβγαιναν.Με την θεματολογία ,τα εξώφυλλα και τις φωτογραφήσεις να αποτελούν εφιάλτη για τον γονιό που νόμιζε ήδη ότι το παιδί του ανήκει σε κάποια σατανική σέκτα ή κάποια ομάδα τέλοσπάντων που μαζεύεται το βράδυ ανάβει κεριά και μιλάει με τον satan αυτοπροσώπως,  το φύλαγα από τους γονείς μου για να μην δουν τις γελοιότητες των Manowar και νομίζουν ότι πήρα την κάτω βόλτα.!!!.
Έτσι έμαθα να εκτιμώ το ταλέντο των Manowar στην σύνθεση και να αφήνω στην άκρη όλα τα υπόλοιπα.Και αυτή μου η παραχώρηση με έκανε να αγαπήσω τους Manowar των ‘80s ακαριαία ,παθητικά και όπως φαίνεται παντοτινά.
Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1984 ,και μετά από λίγο πάλι την ίδια χρονιά το «Sign Of the Hammer».Βάλτα κάτω ,σκέψου και προβληματίσου.
2 δίσκοι που έχουν σημαδέψει το μουσικό γίγνεσθαι  μέσα στον ίδιο χρόνο.Άντε τώρα να μου πεις για όλους τους σημερινούς φλώρους που βγάζουν αναγκαστικά κάθε χρόνο άλμπουμ μπας και βγάλουν κάνα χρήμα παραπάνω και όλα είναι για κλωτσές.Αχ.. γαμημένα 70’s & ‘80s που ‘στε… που οι μπάντες έβγαζαν τις δισκάρες σαν ζεστά ψωμιά.
Θυμάμαι πάρα πολλά μικρά και ασήμαντα πράγματα που σχετίζονται με την αφεντιά των Manowar.πρώτα από όλα το στριμωξίδι κοντά στο κάγκελο το 1999 ,με τον κόσμο τότε να μην αστειεύεται και το Παν.  να μην σταματάει να μιλάει όντας τόσο στριμωγμένος που το στόμα του ακούμπαγε στο αυτί ενός άσχετου,που μας κοίταγε με μισό μάτι.χαχαχαχα…θυμάμαι το κοσμάκη να φεύγει βρίζοντας την μπάντα κι εγώ να παραπαίω από την ταλαιπωρία σε μία τόσο όμορφη φυσική μαστούρα που δεν με ένοιαζαν και πολλά πράγματα.θυμάμαι εκείνο το τυπάκο να μιλάει και να ακούγεται σαν σκούξιμο γατιού και να φωνάζει με την προβληματική φωνή του ,και να ακούγεται σαν macho μηχανόβιος από το Καναδά που φωνάζει «Manowar- manowar».χαχα
Θυμάμαι που βάζαμε στα πάρτυ την ώρα των μπλουζ το «Mountains» χορεύοντας με τα ουρλιαχτά του Adams.θυμάμαι να ξυπνάω στο σπίτι του Σωτ. και να ακούμε στην διαπασών εκείνη την κομματάρα «Holy War».θυμάμαι τον Λαδ. να μου χαρίζει το βινύλιο του αδερφού του «Into glory ride» γιατί ήξερε την αρρώστια που είχα με τους Manowar.Θυμάμαι να μου φέρνει ο ταχυδρόμος το συλλεκτικό Defender το 12’’και να χέζομαι από την χαρά μου.Θυμάμαι να ψάχνω την ελληνική σημαία(τρομάρα μου) στο «Kings Of Metal».Θυμάμαι εκείνο το τυπάκο στο σχολείο, φιλαράκο του Κωστ. να τους προφέρει Μανογιαρ και εμείς να γελάμε πίσω από την πλάτη του.
Θυμάμαι να παίζουμε(?) το «Hail And Kill» με τους World Beyond στο γαμημένο πλυσταριό της γιαγιάς του Elias και τον Κωστ. να το χάνει συνεχώς.Θυμάμαι τον Κολώνια(respect)να μου λέει για την αξία του «Sign of the hammer» για την ανθρωπότητα(!!!).θυμάμαι την μάνα μου να λέει ότι παίρνω συνεχώς σι ντι και χαλάω το χαρτζιλίκι μου σε αυτούς τους κάφρους ,έχοντας μόλις πάρει το «Sign of the hammer».θυμάμαι το hoodie της κακιάς ώρας από το «αλαλούμ και ήχος»(της Αράτου) με το τεράστιο σπαθί στο πίσω μέρος να φαντάζει σαν στολή εξωγήινου ,σε χρόνια και σχολεία που το μπλουζάκι τέτοιου είδους σε έκανε να μοιάζεις με εχθρικό alien.Καλύτερα να ντυνόσουν γιγάντιο καρότο  παρά να φόραγες μπλούζα μπάντας ,κακοφτιαγμένη κιόλας .θυμάμαι την πρόσφατη Σαλονικιά εμφάνιση της μπάντας για την οποία μας έμειναν τα εισιτήρια να τα βάλουμε στο κώλο μας αφού επαγγελματικές υποχρεώσεις δεν μας άφησαν να ανηφορίσουμε.
Θυμάμαι ρε γαμώτο πολλά.Συνηδηπόροι εν αγνοία τους οι Manowar στην εφηβεία μου.
Μπορεί τώρα να είναι για κλάματα και προφανώς δεν υπάρχει επιστροφή την σήμερον ημέρα.Δεν πειράζει όμως.
Έδωσαν τόσο ισχυρά δείγματα μουσικής πριν 25 χρόνια, εξαγοράζοντας έτσι άφεση αμαρτιών και βλακείας για την σημερινή εποχή που φαίνεται να τους κοιτάει με πάσα απαξίωση .Αν συνειδητοποιήσουν που βρίσκονται και μετριάσουν λίγο την παπάρα που τους διακατέχει ίσως καταφέρουν και το σώσουν το παιχνίδι λίγο πριν αποσυρθούν στα αποδυτήρια μια και καλή.


Είναι πολύ απλά αδύνατο να μην έχεις ακούσει κάτι από Manowar.
Αν επιμένεις όμως πάτα αυτό και θα δεις τη σήμαινε βιντεοκλίπ στα ‘80s και δη των Manowar.Σπέρνει.

Μάθε περισσότερα εδώ

Αγόρασε το σε LP στο ανιψάκι σου από εδώ.
Και γράψε σημείωμα επάνω στο περιτύλιγμα «Να ανοιχτεί, με την έλευση της κάβλας  που δεν λέει να ηρεμήσει με τίποτα και να παιχτεί γρήγορα στο κοντινότερο στέρεο,στην διαπασών μέχρι να εκραγούν τα ηχεία.Με αγάπη ο θείος Σου.»

Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

Nevermore - The Politics of Ecstasy


Century Media 1996

Ο δίσκος αυτός ήταν νομίζω ο πρώτος δίσκος των Nevermore που αγόρασα. Πρέπει να ήταν λίγο μετά την κυκλοφορία του "Dreaming Neon Black", που στην Ελλάδα το hype γύρω από τους Nevermore είχε αρχίσει να παίρνει τεράστιες διαστάσεις και ως πιστός οπαδός του Metal Hammer είχα μπει και εγώ στον χορό. Δεν το μετάνοιωσα.

Ήταν η εποχή που κατέβαινα κάθε Σάββατο για βόλτα στο μοναδικό δισκάδικο με "αξιοπρεπή" metal συλλογή της πόλης. Τότε που οι νέες κυκλοφορίες έκαναν 5900 δραχμές και οι προσφορές 3900...ή κάπου εκεί κοντά! Επίσης τα Σάββατα είχε ο αδελφός μου μαθήματα Αγγλικών με την Π. στο μικρό δωμάτιο δίπλα στο οδοντιατρείο του (πρώην τώρα, νυν τότε) άντρα της. Και ο αδελφός μου έκανε μάθημα μαζί με την Μ., αρκετά σημαντικός λόγος για να είμαι κάθε Σάββατο εκεί για "να τον πάω σπίτι"...Κάποια στιγμή σε ένα από αυτά τα Σάββατα και ένω άκρη δεν έβγαινε έπαιξε και η άβολη στιγμή που πήρα τα πράγματα στα χέρια μου με την ανεκτίμητη βοήθεια του αδελφού μου και της Π. και τελικά έλαβα την κλισέ απάντηση που όλοι ξέρουμε περί φίλων, κλπ.

Παρ' όλα αυτά θυμάμαι να έχω φτάσει νωρίς και να περιμένω να τελειώσουν το μάθημα. Το οδοντιατρείο είχε ένα κλασσικό mini στερεοφωνικό (Sony?) με cd player, καθώς ο Θ. και η Π. ήταν τίγκα μουσικόφιλοι και είχαν μια απίστευτη δισκοθήκη, και αφού πάλεψα 5-10 λεπτά με το κώλο-σελοφάν (ΓΙΑΤΙ ΒΑΖΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΑ CD?!!?) έβαλα τον δίσκο και πάτησα play...Αυτό ήταν! Το μυαλό σούπα, τα αυτιά στο πάτωμα, το βλέμμα χαμένο...the seven tongues of God are in my mind...αίντε!

Ο δίσκος είναι ίσως ο πιο πολύπλοκος και esoteric και προφανώς ο πιο πολιτικοποιημένος τους. Πριν το hype ξεφύγει και βρουν την μαγική συνταγή που κρατούσε την λεπτή ισορροπία μεταξύ τεχνικού, καλοπαιγμένου και intelligent πλην όμως εύπεπτου metal, οι Nevermore παρουσιάζουν έναν δίσκο βαρύ, δύστροπο, δυναμικό γεμάτο αντικρουόμενα συναισθήματα. Οι ερμηνείες του Dane είναι νομίζω από τις πιο ειλικρινείς και μετρημένες, χωρίς τις υπερβολές και τα κλισέ που χρησιμοποίησε αργότερα. Ο Loomis σε έμπνευση με riff που σκοτώνουν, στριφνά και στριγκά, ενώ οι Williams/Sheppard δίνουν ρέστα στο background. Σίγουρα ένα μεγάλο κομμάτι των σκοτεινών riff και της γενικότερης ψυχεδελικής αίσθησης του album οφείλεται και στον Pat O'Brien που έφυγε μάλλον έγκαιρα από την μπάντα και συνέχισε με τους Cannibal Corpse, αμολώντας πολλά αρρωστημένα riff (βλ. Gallery of Suicide, άλλη κασσέτα αυτή!)

Αν υπήρχε ένας τρόπος να περιγράψω αυτό τον δίσκο με μία λέξη θα ήταν ίσως δίνη. Είναι μια δίνη συναισθημάτων και εικόνων. Τα κομμάτια δημιουργούν ένα κλειστοφοβικό κλίμα, μια βαριά ατμόσφαιρα που περιγραφέται γλαφυρά από τους μαύρους στίχους του Dane. Στο ομώνυμο κομμάτι φτύνει ωμούς στίχους που σήμερα μοιάζουν πιο επίκαιροι από ποτέ και γράφει "freedom is never free".

Το hitακι του δίσκου το είχαν αποδόσει εξαιρετικά οι Satya Graha στο ένα και μοναδικό τους live στο Θέατρο της Εστίας του Π.Π., με τον γνωστό-άγνωστο-πολυκαλλιτέχνη-πολυεργαλείο της πόλης στα φωνητικά. Μερικά κομμάτια μετά στην προσπάθεια μου να βγάλω φωτογραφία πάνω από το stage έβγαλα την πρίζα του ενισχυτή μπάσου και ένοιωσα ένα από τα χειρότερα συναισθήματα όλων των εποχών με 100-200 φίλους και γνωστούς από κάτω να γελάνε και την μπάντα να με κοιτάει απορημένη...Από τότε τα κάταλαβα ότι δεν έχω δουλειά πάνω στο stage μιας συναυλίας και γι' αυτό συνήθως βρίσκομαι πίσω από μια κονσόλα.

Το ψυχεδελικό, τίγκα photoshop, τίγκα 90s artwork του δίσκου, παρ' όλο που μοιάζει χαοτικό, πρόχειρο και ίσως παιδικό, ταιριάζει απόλυτα με το συνοθύλευμα εικόνων και συναισθημάτων που απελευθερώνει η ακρόαση του δίσκου. Επίσης είναι μάλλον το πιο πολύχρωμο artwork δίσκου των Nevermore αφού μετέπειτα κόλλησαν με διάφορες αποχρώσεις του μπλε ή του καφέ.

Ίσως το "Politics of Ecstasy" να είναι ακόμη πιο ολοκληρωμένη και σφιχτή κυκλοφορία από το επόμενο concept album "Dreaming Neon Black". Δείχνει μια μπάντα ώριμη και δεμένη, που ξέρει τι θέλει να πει και τι θέλει να παίξει σε αντίθεση με τις μετέπειτα προσπαθειές τους που φλέρταραν έντονα με την εμπορικότητα. Είναι album, με αρχή, μέση και τέλος, με βάθος και ουσία. Όλα όσα θα έπρεπε να είναι οι Nevermore. Ίσως καλύτερα που βάραει διάλυση το μαγαζί τώρα. Ίσως και να άργησε...

Άκου το εισαγωγικό κομμάτι εδώ.
Μάθε περισσότερα εδώ.
Αγόρασε το εδώ και προετοιμάσου να χάσεις επαφή για 62'.

Judas Priest - Painkiller



Columbia/CBS 1990

Ρίχνοντας μια ματιά σήμερα στην δισκοθήκη μου, προσπαθώντας να διαλέξω ακόμη έναν δίσκο ο οποίος έχει καθορίσει τον μουσικό μου χαρακτήρα βρέθηκα σε δύσκολη θέση. Είναι πραγματικά πολύ περίπλοκη διαδικασία και πολλές φορές οι αναμνήσεις είναι τόσο καταγαιστικές όσο...η εισαγωγή του ομωνύμου κομματιού του δίσκου με τίτλο "Painkiller" των Judas Priest.

Αν θέλει κανείς να συνοψίσει όλα όσα σημαίνουν heavy metal τότε ίσως είναι ένας από τους πιο αντιπροσωπευτικούς δίσκους του είδους. Κοφτερές, γρήγορες κιθάρες, στιβαρό rhythm section (τόσο που ο μπασίστας Ian Hill είναι από τους πιο ακίνητους και μονολιθικούς μπασίστες on stage) με έναν drummer που προσπαθεί να αποδείξει στους πάντες ότι οι Priest δεν τον επέλεξαν τυχαία και τον μοναδικό Rob Halford σε ανεπανάληπτες ερμηνείες. Άσχετα αν 21 χρόνια μετά την κυκλοφορία του δίσκου οι Priest επέλεξαν να εμφανιστούν στο American Idol, επιβεβαιώνοντας τελικά ότι τα πάντα σ' αυτή την ζωή έχουν μια γαμημένη τιμή, το "Painkiller" είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους του είδους που κάνει πραγματικότητα τον όρο heavy metal.

Το άλμπουμ έπεσε στα χέρια μου πρώτη φορά στο σχολείο σε μορφή...κασέτας! Γενικά πολλοί από τους δίσκους που αγάπησα και με έκαναν αυτό που είμαι ήταν στην κατοχή μου μόνο υπο μορφή κασέτας και γι' αυτό τρέφω μια ιδιαίτερη αγάπη για αυτό το μέσο αποθήκευσης μουσικής. Νομίζω πως όταν άκουσα το ομώνυμο κομμάτι μου πήρε αρκετή ώρα να μαζέψω τα μυαλά μου από τον τοίχο. Ως επίδοξος (και τελικά αποτυχημένος) 15χρονος drummer το παίξιμο του Travis φαινόταν εξωπραγματικό, μαγικό, ανεπανάληπτο. Πέρασα αρκετές ώρες βασανίζοντας το διπεταλό μου προσπαθώντας να παίξω αυτή την εισαγωγή και πιστεύω ότι κάποια στιγμή τα κατάφερα, εκτός ίσως από τα τελευταία δευτερολεπτά της πριν σκίσουν τα πάντα οι κιθάρες των Tipton/Downing. Επίσης το κομμάτι αυτό έχει ένα από τα ταιριαστά βίντεοκλιπ που είδα πρώτη φορά στην επική εκπομπή Jammin' στην ΕΤ3 με τον Παναγιωτόπουλο και τον Βακάρο. Νομίζω ήταν αφιέρωμα στους Priest, εν όψει μιας επικείμενης συναυλίας τους ή κάτι τέτοιο και αν θυμάμαι καλά είχε σκάσει και ο Halford για συνέντευξη! Τέλος πάντων, το βίντεο είναι τίγκα στο δερμάτινο, σφαίρες, αλυσίδες και καυτό γαμημένο ατσάλι! Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Halford είναι ο πιο macho ομοφυλόφιλος και τον γουστάρουμε γι' αυτό! Να σημειώσω τέλος ότι το εξώφυλλο του δίσκου έκανα αρκετά χρόνια να το δω και όταν το είδα κατάλαβα ότι οι τύποι ξέρανε τι είχαν στα χέρια τους και κότσαραν ένα τίγκα cheasy heavy 80s εξώφυλλο προλαβαίνοντας το τέλος μιας εποχής και σηματοδοτώντας την αρχή μιας καινούριας.

Ο δίσκος αυτός είναι καταγιστικός με όλη την σημασία της λέξης. Τα κομμάτια είναι πραγματικά ένα και ένα και τα περισσότερα είναι τρομαχτικά κολλητικά και είσαι έτοιμος να τα τραγουδήσεις ανα πάσα στιγμή. Όταν τους είδα live στο Rockwave του 2000 (δυστυχώς ή ευτυχώς με τον εξαιρετικό πιτσιρικά "Ripper" Owens στην φωνή) δεν έπαιξαν τίποτα πέρα από το ομώνυμο και το Touch of Evil και η αλήθεια είναι ότι έχω μεγάλο άχτι να τραγουδήσω όλα τα refrain του δίσκου μαζί με άλλους 20.000 λαλημένους μεταλλάδες! Έστω...

Και μιας και ανέφερα το Touch of Evil, θυμήθηκα να το ακούω άπειρες φορές να κοπανάω την κεφάλα μου και ακόμη και σήμερα η εισαγωγή του φέρνει ανατριχίλα. Με τον Δ.Τ. ακόμη συγχρονιζόμαστε παίζοντας την εισαγωγή του κομματιού μέχρι το ηλεκτρονικό beat που έρχεται από το πουθενά και απογειώνει το κομμάτι σε άλλα επίπεδα. Και μην ακούσω μαλακίες για την κορώνα στην μέση του κομματιού. Ο Halford είναι φωνάρα και προφανώς το τραγούδησε, χωρίς κουρδίσματα, χωρίς πείραγμα της ταχύτητας της κασέτας και δεν ξέρω 'γω τι. Αυτά τα λένε οι κομπλεξάρες που δεν έχουν φωνή. Οι υπόλοιποι απλά αντριχιάζουμε και κοπανιόμαστε...

Δεν ξέρω πραγματικά τι άλλο να πω για αυτό τον δίσκο. Έχω μεθοδεύσει την ακροασή του σε διάφορα πάρτυ στο σχολείο, έχω ακούσει τα τραγούδια του σε διάφορα σάπια και μη metal bar στην σάπια Πάτρα και στην ακόμη πιο σάπια Αθήνα, έχω κάνει headbanging με μαλλί, χωρίς μαλλί και με καράφλα και έχω πιει λίτρα μπύρας με το ποτήρι ψηλά στην υγεία των METAL GODS!

Faster than a bullet, terrifying scream
Enraged and full of anger
he's half man and half machine...

ΥΓ: Ο σύντεκνος Chris Tsangarides σίγουρα έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για αυτόν τον ογκόλιθο που λέγεται "Painkiller" και έδειξε στον κόσμο πως πρέπει να ακούγεται το heavy metal. Να σημειώσουμε ότι ο δίσκος ήταν φιλί της ζωής (κλισέ) για τους Priest που την δεκαετιά του 80 παρέπεαν και γύρισαν πίσω από τα χλιαρά δισκάκια τύπου Turbo με αποκρουστικά εξώφυλλα. O ίδιος έκανε μια φοβερή προσπάθεια να ξανανοιώσει τους Anvil και η παρουσία του στο αντίστοιχο documentary είναι τουλάχιστον συγκινητική.

Δεν βάζω link για να ακούσεις, μάθεις περισσότερα και να αγοράσεις! Αν δεν έχεις τον δίσκο τρέχα να τον πάρεις και αν δεν τον αγοράσεις, κατεβασέ τον και αν δεν κάνεις ούτε αυτό...ψόφα!