Βρισκόμαστε στην εποχή που η metal σκηνή δονείται από τις γρήγορες δίκασες του power metal και οι μεταλλάδες τραβάνε τ' αρχίδια τους μπας και φτάσουν τις απαραίτητες τσιρίδες ενώ οι κιθαρίστες μας βομβαρδίζουν με απανωτές δισολιές και μελωδίες, παλεύοντας για την πιο φαφλατάδικη και φλώρικη κιθαριστική γραμμή που παίζεται από τουλάχιστον 2 κιθάρες με μερικά τάστα διαφορά και μοιάζει μαγική. Αλλά μας αρέσει! Γιατί είμαστε πιτσιρίκια, με ευαίσθητα και ακόμη ανεκπαίδευτα αυτάκια, γιατί το μαλλί μας σπάνια ξεπερνάει τους 2 πόντους, γιατί είμαστε Έλληνες μεταλλάδες, γιατί αρχίσαμε να ακούμε metal από τους Iron Maiden και όχι από τους Metallica, γιατί...γιατί έτσι στην τελική!
Και ενώ όλοι παραμιλάνε για το φαινόμενο Hammerfall που έχουν σκάσει το 1997 με την δισκάρα/ντεμπούτο "Glory to the Brave", που σημείωτεον έγραψε ο μπεκρούλιακας Stromblad των In Flames στον ελευθερό του χρόνο και γι' αυτό είναι ο μόνος δίσκος των Hammerfall που γαμάει (που επίσης ο μπεκρούλιακας έγραφε όλες τις κομματάρες των In Flames και μόλις έκαψε από το ποτό και σταμάτησε να γράφει μουσική οι In Flames γίνανε σαν αμερικάνες teenagers αγριεμένες από τις ορμόνες με καλλιτεχνική έκφραση επιπέδου δημοτικού), που ήρθε από τον μακρινό ευρωπαίκο Βορρά, ταυτόχρονα από τον μεσογειακό Νότο σκάει το "Legendary Tales" των Rhapsody και τα σπαθιά των παουεράδων διασταυρώνονται βγάζοντας σπίθες γεμάτες δίκασες και δισολιές.
Ε, ένα χρόνο μετά και αφού σφίξουν οι ζέστες, σκάει το "Vain Glory Opera", τρίτος δίσκος των Γερμανών Edguy, που τους εδραιώνει στο ευρωπαικό metal στερεώμα και διασταυρώνει τα δυο γεωγραφικά άκρα με ένα πιο heavy και λιγότερο επικό δίσκο που τα σπάει και για ένα καλοκαίρι ολόκληρο παραμιλάω και τραγουδάω κάθε στιχάκι, riff και σόλο! Τον δίσκο προμηθεύομαι από τον papadicki και αντιγράφω αμέσως σε κασέτα (που τότε ήταν το 80% της δισκοθήκης μου και τις έφτιαχνα με πολύ μεράκι και θα επανέλθω σ' αυτό) την οποία λιώνω στο Sony Walkman μου πρωί-μεσημέρι-βράδυ, στην παραλία, στην ποδηλατάδα, στην πλατεία, στο σπίτι.
Ο δίσκος ξεκινάει με ένα πληκτροειδές intro που φέρνει στο μυαλό την διαφήμιση της Racks Πετράκης Α.Ε. και συνεχίζει με δίκασες στα χίλια και κλασσικές power metal φόρμες, για να ηρεμήσει μετά από λίγο με την (απαραίτητη σε κάθε δίσκο της εποχής) μπαλάντα "Scarlet Rose", που αντηχεί στις όλο γλύκα εφηβικές καρδιές μας έτοιμες να ερωτευτούν, να φάνε χυλόπιτα και να μιζεριάσουν αλύπητα υπό τις απλοικές νότες της.
Το δισκάκι κόβεται στην μέση από την ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ "Out of Control" με δύο guest από την αφρόκρεμα της power metal σκηνής: απίστευτα γρήγορα solo από τον Tolkki των Stratovarius και ανατριχιαστικές ερμηνείες από τον Kursch των Blind Guardian. Ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, με πιο σύνθετη δομή και γαμάτα σόλο ερωτήσεις/απαντήσεις μεταξύ του Tollki και των Ludwig/Bauer.
Και συνεχίζουμε με το ομώνυμο που εκείνο το καλοκαίρι άκουγα κάθε μέρα και από τότε θέλω να το τραγουδήσω μαζί με χιλιάδες άλλους φανμπόυδες σε live των Edguy, πράγμα που δεν θα γίνει ποτέ, εκτός και αν απόφασίσω να πάω σε κάνα δευτεροκλασσάτο ευρωπαικό metal φεστιβάλ. Που όμως ακόμη και τώρα είναι πιασάρικο, ακόμη και τώρα θα το τραγουδήσω ευχάριστα. Να σημειώσω ότι με ένα περίεργο και ψυχεδελικό τρόπο αυτό το κομμάτι έγινε κοινός τόπος μεταξύ ενός κλασσικίζοντα μαρξιστή πληκτρά, ενός κυνικού μισάνθρωπου κιθαρίστα, ενός αδιάφορου μπασίστα και των δύο μαλάκηδων που γράφουν τα σωψυχά τους εδώ μέρα, 5 χρόνια μετά την κυκλοφορία του δίσκου και το έπαιζαν στην υπόγα/στούντιο/προβάδικο dB (το παλιό, όχι το version 2) προσπαθώντας να δέσουν το γλυκό που αργότερα ονομάστηκε Dimeyes!
O δίσκος συνεχίζει με μπόλικα σκαμπανεβάσματα σε διάθεση και tempo, πριν καταλήξει στο ultra-heavy "No More Foolin" όπου ο Sammet αναγνωρίζει το μεγαλείο του Halford και φτάνει αξιοπρέπη επίπεδα αντρίλας, ενώ οι μπάντα αδειάζει καυτό ατσάλι από τα ηχεία. Και για κερασάκι στην τούρτα, διασκευή ενός τραγουδιού που όλοι κάπου είχαμε ακούσει αλλά δεν είχαμε ιδέα πως λεγόταν και μας το ξανασέρβιραν σε ποιο heavy εκδοχή οι Γερμανοί πιτσιρικάδες.
Γενικά ο δίσκος ακούγεται ευχάριστα ακόμη και σήμερα, οι κιθάριστες έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά με όμορφα σόλο και γαμιστερά riff ενώ ο Sammet έδειχνε το ταλέντο του σε φωνητικά, πλήκτρα, σύνθεση, στίχους και γενικό νταλαβέρι. Νομίζω οι Edguy δεν κατάφεραν να βγάλουν κάτι καλύτερο μετά από αυτό τον δίσκο, ενώ ο Sammet άρχισε να υποφέρει από σύνδρομο μεγαλό μανίας και προσπάθησε να κάνει (άλλη μία) metal opera με τους Avantasia. Ίσως οι guest εμφανίσεις στο "Vain Glory Opera" να ήταν προπομπός του πομπόδους "The Metal Opera" (2001).
Όπως και να ΄χει ο δίσκος είναι ένα βασικό κομμάτι του μουσικού μου χαρακτήρα, το οποίο είναι γεμάτο νοσταλγικές αναμνήσεις και το γουστάρω πολύ.
Άκουσε το ομώνυμο εδώ.
Αγόρασε το δίσκο μόνο αν ήσουν 14 χρόνων το 1998 από εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου